Termin „integracja sensoryczna”
oznacza porządkowanie informacji docierających do układu nerwowego
i ośmiu układów zmysłów ze środowiska i ciała,
dzięki czemu rozwój ruchowy, emocjonalny i poznawczy dziecka dokonuje się bez zakłóceń.
O zaburzeniach integracji sensorycznej mówimy,
gdy występuje szereg nieprawidłowości, np. dziecko:
– ma problemy z czynnościami, z którymi jego rówieśnicy już dobrze sobie radzą, np. ubieraniem się, wiązaniem sznurowadeł, rysowaniem, łapaniem piłki, jest ruchowo mniej sprawne od rówieśników
– ma problemy z czynnościami manipulacyjnymi, z odwzorowaniem ruchu ( wykonuje różne czynności w nieefektywny sposób)
– ma trudności z opanowaniem technik szkolnych, zwłaszcza pisaniem i czytaniem, ma wolne tempo pracy
– jest impulsywne, ma kłopoty z samokontrolą, uspokojeniem się i koncentracją uwagi
– ma trudności z wyrażaniem emocji, reakcje są nieakceptowane społecznie i nieadekwatne do sytuacji
– jest nad- lub pod -wrażliwe na dotyk, światło lub dźwięki
– ma opóźniony rozwój mowy
Terapia SI polega na celowym, równoczesnym pobudzaniu
więcej niż jednego układu sensorycznego, co stymuluje mózg i układy zmysłowe do rozwoju.
Odbywa się w sali zaopatrzonej w specjalistyczny sprzęt terapeutyczny,
służący do stymulacji wszystkich systemów zmysłowych.
Nie zastępuje edukacji, ale sprawia, że uczenie staje się łatwiejsze,
pomaga poprzez konstruktywną zabawę zmniejszyć istniejące deficyty i osiągnąć równowagę w rozwoju.
Dlaczego jest taka terapia potrzebna?
– dziecko samodzielnie nie zdoła w pełni wyrównać swoich deficytów (choć podświadomie dąży do tego poprzez swoje specyficzne zachowania)
– terapia pozwoli na szybszą poprawę funkcjonowania
– sukcesy dziecka będą podwyższać jego samoocenę
– w przypadku występowania u dziecka innych zaburzeń, terapia SI ma działanie wspomagające
